De man met de bolhoed....

OUDEWATER 

HET BOLHOEDJE - EEN WONDERE ONTMOETING
Soms heb je van die heel bijzondere ontmoetingen.
Een ontmoeting die de Heere zomaar geeft. Nee, die heb je niet iedere dag… maar er wel je ogen voor open houden.

Op tweede pinksterdag zaten we ’s middags midden op het plein in Oudewater, op een kopje soep te wachten. Het was erg heet, de mensen zaten dan ook massaal met fris en bier aan de tafeltjes, het was er gewoon ouderwets gezellig. Geen getoeter of wat dan ook.
Maar plotseling werd het stil. Iedereen keek dezelfde kant op.
Wat gebeurde er? Er kwam een oude man aan. Maar niet zomaar één. Een heel excentriek baasje met een lange zwarte jas aan. Rode sjaal eronder en…. een veeeel te klein bolhoedje op zijn hoofd. En hij stapte af van een heel oud solexje. Heel kleine wielen en heel oud.
Bij een restaurant stopte hij. Iedereen keek eigenlijk een beetje sprakeloos maar tegelijk vol verwachting: Wat gaat dat worden?
Het was een prachtig gezicht, de oude Solex, de oude zwarte jas die hij aan had, en het even oude bolhoedje dat hij op had. Het leek net of er een soort show zou gaan beginnen.
De man ging vlak bij de deur van het restaurant zitten, bestelde koffie met iets er bij. Keek genoeglijk rond en trok nog even de aandacht van iedereen.
Toen we weg gingen en ik eerst nog naar het toilet ging, kwam de tijd voor mijn man. Hij kon het niet laten om even een praatje met de man maken.
“Mijnheer, hoe oud is uw sjeesje?” en hij wees naar de solex. Heel vriendelijk, maar ook heel verliefd keek hij naar zijn voertuig. “42 jaar mijnheer, en hij doet het nog altijd prima. Ik ben met de Pinksterdagen naar Woudenberg geweest”.
Mijn man knikte begrijpend, schatte hem op een 75 jaar. Een gelukkig mens, geen last van de hectiek van onze tijd. Hij kon overal komen met de Solexje en zo trok hij er op uit.
“Ja mijnheer, mijn wagen is oud, maar laat me nooit in de steek. Ik stop een fles benzine en mijn Bijbel in de tas en ik ben weg”.
“U bent gelovig, broeder”? was de reactie van Jan.
Ja, hij was Christen, de Bijbel kon hij niet missen, dat was zijn levensboek. Die was oorspronkelijk van zijn opa, gedrukt in 1836… Niemand wilde die Bijbel hebben nadat Opa overleden was. Toen had hij zich maar over het boek ontfermt. Het was al zo oud. Wat hij er mee moest doen wist hij eigenlijk zelf niet. Hij heeft hem klaar laten maken en is er in gaan lezen. “Mijnheer, wie had dat kunnen denken; het is mijn grootste schat geworden. Ik heb er Jezus in leren kennen. En hoe God is en Wie God is”. Zijn ogen straalden.
“Ja, ik ben in Woudenberg naar de kerk geweest. Doe ik haast nooit. Mijn Bijbel is mijn alles. Maar die Messenmaker die daar preekte deed het heel goed. Hij preekte over een stukje Bijbel en legde dat helemaal uit. Ik heb genoten”. Zijn oude oogjes straalden, schitterden…
Toen Jan ook nog even naar het toilet was, zei hij; “Je man werkt bij indianen hoor ik?” Nadat ik dit bevestigde vroeg hij: “Ga je dan ook mee?”
“Ja”, antwoordde ik weer.“
“Vertel je hoe ze moeten leven en over gezondheid en zo?”.
O, nee”, zei ik, “dan kan ik beter bij hen in de leer gaan. Ze leven gelukkig met wat God hen geeft, zijn tevreden. Maar er is iets heel anders: ze willen over Jezus horen, en daar vertellen we hen over. Ze willen leren Wie God is, hoe God is. En vooral wat God hen te zeggen heeft”.
“Ga daar maar mee door”, zei hij. “Zij leven natuurlijk zonder stress”? “Ja helemaal zonder stress”.
“Dan kunnen ze ook echt genieten van dit Boek”, en hij doelde op zijn Bijbel.
“Zo”, zei hij toen , “ik ga maar weer op huis aan”. De mensen keken hoe hij op zijn Solex ging zitten, aantrapte en daar ging hij. Ze hadden het geheim van het “BOLHOEDJE” niet mee gekregen. Wij wel.
We hebben er nog lang over nagepraat.
Zomaar een ontmoeting.
Een ontmoeting met een heel eenvoudig mens. Maar een mens die het geheim kende:
Geef mij Jezus of ik sterf
Buiten Jezus is geen leven
Maar een eeuwig zielsverderf.
Een man met uitzicht en vrede in zijn hart.
Een mens die de Bijbel als zijn levensboek bij zich heeft en zomaar onderweg op een mooi plekje stopt en gaat zitten lezen.
Een gelukkig mens, met een oude Solex, een oude dikke zwarte jas en een bolhoedje.
We liepen even later blij verder in het mooie stadje Oudewater.
Weer een dag met een gouden randje.

Volgende verhaal: *) niet te laat